Istanbul'da Yeni Yaşam Şekli ve İşe Başlama

[1964 – 1969]

Artık İstanbul’da yaşam düzeni yeniden kurgulanacak. Fırın sokaktaki evimizin orta katında biz oturuyoruz. Her şey sil baştan başlayacak. Nigar artık çalışmayacak ; iki çocuğunu büyütecek. Ben derhal iş girişimi başlatıyorum. Hayalimdeki ve özlemim olan iş, Yıldız’daki İstanbul Teknik Okulu’nda öğretmen olabilmek. O zaman bu okul Milli Eğitim Bakanlığına bağlı bir Yüksek Öğretim kurumu. Dilekçemizi ve diğer evrakı okul müdürlüğüne veriyorum ve artık beklenti içindeyiz. Maddi olarak çok bir şey vermiyor başlangıçta ama geleceğe dair ümit ve kendi özel durumumdan kaynaklanan avantajlarım var. Maaş 450 TL ve bir de asistanlık tazminatı var, o da 200 TL ama elinize 180 TL geçiyor. 5 yıl böyle geçecek, sonra öğretmen olunacak ve daha sonra ne olacağını bilmiyoruz.

Öncelikle, kiracı olmadığımız için yerleşim konusunda bir sorunumuz yok. Okul evin penceresinden görülüyor ; bu demektir ki yürüyerek 10 dakikalık mesafede. Yani ulaşım sorunu olmadığı gibi bununla ilgili bir masraf da söz konusu değil. Ayrıca bu okulda kendimi geliştirmem için uygun bir ortam olduğunu düşünüyorum. Diğer yandan özel dersler vermeye çalışacağım ; bunu için uygun duyurular yapıyorum. Bu konuda hayli deneyimli olduğumu söyleyebilirim. İstanbul gibi bir kentte yaşıyorsanız, bu gibi konularda sorunsuz bir iş yaşamı kolay kolay elde edilemez. İşte ben şimdi bütün bu avantajları temin etmiş olacağım.

1960'larda Barbaros Bulvarı ve Istanbul Teknik Okulu (Fotoğraf,  Facebook  "Eski Zamanlarda Istanbul'un En Güzel Fotoğrafları ve Resimleri" sayfasından alınmıştır)

Sevindirici haber Kasım ayı sonuna doğru geldi. 30 Kasım günü göreve başlamam emri bir telgraf ile M.E.B.dan bildiriliyordu. Okula gidip gerekli görüşmeleri yaparak fiilen göreve başlamış oldum. İlginç bir rastlantı, birbirimizden habersiz olarak, Yaşar Özdemir de aynı göreve başvuruda bulunmuş ve onun da bu talebi kabul edilmiş. Böylece iki sınıf arkadaşı aynı bir kurumda, kader birliği yapmaya başlıyorduk.

Sözünü ettiğim tarihte Okul Müdürü Adnan Ergeneli idi. Müdür Muavini olan Ahmet Karadeniz bizimle bir mülakat yaptı ve adeta bir sohbet havasında bizleri tanımaya çalıştı. Daha sonra nasıl bir kriter kullanıldıysa, ben Elektrik Bölümü’ne, Yaşar arkadaşım da Makine Bölümü’ne matematik asistanı olarak görevlendirildik. Ben bu görevlendirme sonunda Ahmet Karadeniz, Rüçhan Yarasa ile ; Yaşar da İhsan Koz ve Günay Gökhan ile çalışacaktık. Benim için bir başka mutluluk ise fakülteden sınıf arkadaşım Gönül (Gönen) Özdemir’in asistan olarak burada görev yapmakta olmasıydı. Bir ayrıntı olarak, Gönül arkadaşımın Yaşar’ın eşi olduğunu belirtmeliyim. O da İbrahim Sezginman ile çalışıyordu. Öteki matematikçilerin görev yerleri, diğer mühendislik bölümleri içinde. Zamanla birbirimizi tanımaya başlıyoruz. Diğer hocaların kimi İnşaat kimi de Harita-Kadastro Bölümleri içine dağılmış durumdalar. Yukarıda adlarını andıklarım dışında, M.Kemal Öztunç, Aysel Uğan, Kamran Kaymal, Mustafa Şenatalar da o tarihte görev yapmakta olan öğretmenler. Ayrıca dışarıdan derse gelen hocalar ise Raşit Mocan, Osman Sipahioğlu ve Nevzat Öcal.Okulun bir de II.Öğretimi var ; buna Akşam Okulu deniyor. Buradaki dersler ayrıca ücretlendiriliyor. İlk yıl Ahmet Karadeniz Hocamızın derslerini takip ediyorum ve sınav gibi özel bazı çalışmalarda da Rüçhan Hanıma yardımcı oluyorum. İlk iki-üç yılımız bunlara benzer çalışmalarla geçiyor ve ilk yıl sonunda adaylığımız kaldırılarak asaleten atamamız yapılıyor. Öğretmenler ve dışarıdan gelen görevliler için tahsis edilmiş odalar ya da çalışma ofisleri yok.

Ön binanın üstten bir alt katında, deniz manzaralı, boydan boya bir salon öğretmenler odası olarak tefriş edilmiş ; ders için gelenler burada toplanıyor. Bir yüksek öğretim kurumundaki bu durum biraz şaşırtıcı da olsa, faydalı bir yönü de vardı. Çünkü zaten sınırlı sayıda olan öğretim kadrosunu ancak bu ortamda tanımak fırsatınız olabilirdi. Benim için çok daha farklı ve özel bir durumu vardı. Lise son sınıfta Edebiyat dersimize gelen, çok sevip saydığım, ülkemiz şairleri arasında adı hiç tartışmasız en önde sayılanlardan biri olan Behçet Necatigil hocamla burada karşılaşıp, yıllar sonra liseli günleri anarak sohbetler ediyorduk. O tarihlerde kendisi Yüksek Öğretmen Okulu kadrolu öğretmeniydi ve bize de dışarıdan derse geliyordu. Bu durum 1969 yılına kadar devam edecektir.

Derslerin uygulamalarına giriyoruz. Hocalarımız bazı konuları anlatmamız için bize fırsat veriyor. Örneğin Karadeniz’in verdiği Trigonometri dersinin bir çok konusunu ben anlatıyorum. Bu beni daha sonra bu konuda kitap yazmaya teşvik edecektir.

Yaşar Özdemir arkadaşım henüz askerlik biterken, Cağaloğlu’nda Özdemir Dershanesi adında bir dershane kurarak işletmeye başlatmış. Benim : “Gel beraber çalışalım ! “ dediği zaman haberim oldu. Birlikte çalışmaya başladık. Ben dershanenin yönetimiyle ilgileniyorum, Yaşar ise patron. Saat 5 ten sonra, yani okuldaki mesai bittikten sonra, dershaneye gidebiliyoruz.

Saat 18-21 arasında hayli yoğun bir çalışma yapıyoruz. Ancak bunlar 2,5-3 ay gibi bir zamana yayılan işler. İyi para kazanıyorum. Yaptığım ders saatine göre ücret alıyorum ve işletmecilik için de yine belirli bir ücret alıyorum. Çok yoruluyorum ; eve adeta boş çuval gibi geliyorum.

1964 yılında Yıldız Teknik Okulu’ndaki görevimi ve Özdemir Dershanesi’ndeki özel işimi bir arada götürmeye çalışıyorum.

1966 yılı bizi büyük sürprizlerle karşıladı. Bu yılın güzelliği 14 Şubat 1966 günü ikinci kızım Neş’e’nin dünyaya gelmesiydi. Nasıl sevinmiştik anlatamam. Böylece üç çocuklu geniş bir aile olmuştuk. Biz de artık geniş düşünmek zorundaydık. Bu sevincimiz ne yazık ki sadece onbeş gün sürebildi. Aynı ayın son günleri ... Murat dedesinin yanında oynarken, divandan kafa üstü yere çakılmış. Gerçi yer ahşap ve her yer halı kaplı ; ama bir travma geçirdiği anlaşılıyor. Murat Şişli Etfal Hastanesi Çocuk Servisinde iki gece kaldı. Yanında annem kalıyor. Ben dışarıda, bekliyorum. Nigar’ın henüz onbeş günlük olan bebeğini bırakıp gelmesi olanaksız. Hiçbir çaba fayda etmedi ve Murat’ı 27 Şubat 1966 günü sabaha karşı kaybettik. Doktorlar menenjit olduğunu söylediler ve belki de bizi teselli ettiler. Yani “düşmeyle ilgili değil, zaten ölümcül olan hastalıkla ilgili” demeye getirdiler. 28 Şubat 1966 günü onu, Zincirlikuyu kabristanında toprağa verdik. Yaşam boyu sanki bir parçam oradaydı ve hep böyle hissettim..

Beşiktaş çok özel bir semt. Yokuşlarıyla ünlü bu güzide semt hem sarayları, hem parkları, hem de üniversiteleriyle de ünlü. Boğazın tam girişinde, harika bir sahili var. Beşiktaş iskelesinin olduğu bölge adeta bir merkez. Burada ünlü denizcimiz Barbaros Hayrettin Paşa’nın türbesi var ve biz tam da Beşiktaş’a yerleştiğimiz yıl onun heykeli yapılıyordu. Barbaros Bulvarı 1955 yılında yapıldı. Neredeyse iki yıl süreyle Beşiktaşlılar perişan oldular. O tarihte Conrad Otel’in önündeki cadde İstanbul’un en önemli ve güzel yollarından biri. Araç trafiğine uygun tek yol. Beşiktaş camileriyle de ünlü. Yıldızdaki Hamidiye Cami ve Beşiktaş’taki Sinan Paşa Camileri özel yapıtlar. Sinan Paşa cami Mimar Sinan’ın yaptığı son eserlerden biri ve onun adını taşıyor. Hamidiye camii, Yıldız Sarayında yaşayan son padişahların Cuma ve Bayram namazlarını kılmaları için inşa edilmiş.

Bu caminin bahçesinde çok oyunlar oynadık. Bir de Abbasağa Parkından Köyiçi’ne doğruSelamlık Caddesinden giderken sokak arasında bir camii var ki bu, Abbasağa Camii’dir. Bu, 1665 yılında yapılmış, tarihi bir semt camisidir. Ramazan aylarında, buraya teravih namazı kılmak için birkaç kez gittiğimi anımsıyorum. Camiye giderken içinden geçtiğimiz, semtimizdeki Abbasağa Parkı da güzelliği ve büyüklüğü ile buraya bir ayrıcalık katıyordu. Ailece oruç tutardık. Ramazanlar çok renkli geçerdi. Özellikle yeme-içme üzerine neler yapılırdı neler. Komşular biraraya gelir, eğlenilir ; radyo dinlenir ; oyunlar oynanırdı. Ben ud çalardım ; şarkılar söylenirdi. Naime ablamın çok güzel ve özel bir sesi vardı. Şarkılarını zevkle dinlerdik.

Beşiktaş’ın bahçe sinemaları da çok ünlüdür. Açık havada sinema seyretmek başka bir keyf. Çocuklar küçük iken bebek arabasına yatırırdık, öyle götürürdük onları. Güzel filmler seyret-miştik. Dönüşte mutlaka yenecek bir şeyler bulunurdu ; tabii en çok da dondurma. Beşiktaş’ın iki de kapalı sineması var ; onlar yaz kış çalışıyorlar. Biri Suat, diğeri Gürel sineması. Daha sonra bunlara Yıldız Sineması katılacak. Ama şimdi artık bunların hiç biri yok.

Bütün bunlar artık mazide kaldı. Ama Beşiktaş gittikçe gelişiyor, güzelleşiyor. Yaşanacak yer burası. Babama, bize böyle bir semtte yaşamak şansı verdiği için hep teşekkür etmişimdir. O bir şekilde ailesini yüceltti, büyüttü. Hepimize ayrı ayrı sahip çıktı ; en ufak sorunumuzda hep yanımızda oldu. Hepimiz O’na şükran borçluyuz. Bizler de onun yüzünü asla kara çıkarmadık ve hepimiz, kendi ortamımızda, ailemize yakışır güzellikler yarattık. Ona ölünceye kadar sahip çıktık, torunlar verdik, sevinçler yaşattık. 8 torunu oldu Tevfik Albay’ın, az mı ? En büyükleri Itır Sayın ; onu Alev Aksoy izliyor. Cem Aksoy ve Haluk Dirim sıradakiler. Murat Aksoy ne yazık ki yaşama devam edemedi. Neşe Aksoy’u Pınar Dirim izliyor ve nihayet Esra Aksoy son torun. Annem ailemiz için özel bir insan ; hepimiz ona çok değer veriyoruz. Perihan Aksoy zor günlerin kadını ve çok insancıl. İyilikler dolu bir kalbi var. Babamın “Bayanı”. Onlar birbirlerine Bay – Bayan diye hitabederlerdi ve bu bizlerin çok hoşuna giderdi. Biz de babama genelde Albayım ! diye hitabederdik. Albay çok özel bir insan ve O, savaşlar yaşamış, esaretler görmüş, ölümlerden dönmüş, yaralanmış, istiklal savaşını yaşayan bir kahraman bir gazi ... O, istiklal madalyası sahibi. Bunun öyküsünü ayrıca yazacağım.

Bu yıllarda bir-iki kere Antakya seyahatimiz oldu. İlk gidişimizde trenle yolculuk yapmıştık. Ankara’da ablamda birkaç gün kalmış oradan yola devam etmiştik. Neşe henüz kucak çocuğu. İkinci gidişimiz arabamızla gerçekleşti. Onun hikayesi de aşağıda. Zaman zaman tatil için Yanık Köyüne gittiğimiz de oluyor. Köy ortamı bambaşka ve çocuklar için de hem eğitici hem sağlıklı bir ortam.

Köy yaşamında pek çok şey yaptım. Neler mi ? Bahçe çapaladım, suladım, ağaç budadım, meyva topladım, sandıkladım, ıhlamur topladım, ipek böcekleri için dut dalı kestim, yerleştirdim, su taşıdım, odun kestim, ark yolu açtım, hayvan baktım, besledim, yumurta topladım, harmana katkıda bulundum, hayvan pisliği temizledim (bu önemli çünkü bu pislik bir yerde toplanır ve kurutulur ve sonra da gübre olarak kullanılır yani öyle sıradan bir iş değildir.), araba sürdüm, hayvan otlattım ve bunlara benzer bir çok iş yaptım. Bir diğer konu da köydeki komşu çocuklarla oyunlar oynardık ; bazen de yağlanır, yağlı güreş yapardık. Ailemizde annem tarafından adı duyulan yağlı güreşçiler vardı. Onlara pehlivan denirdi. En ünlüleri Necmi dayımızdı : Necmi Yıldız. Annemle hala-dayı çocukları olurlardı. Köy ve kasaba düğünlerin-de güreşirler, iyi para toplarlardı. Bazen köydeki eve bir iki arkadaşıyla gelip kamp yaparlardı ve antrenman olarak güreş tutarlardı. Biz de onları hayran hayran seyrederdik. Anneannem halası oluyor. Onlara yemek yetiştiremezdi. Hüseyin Dedem de güreşe meraklı ve hakemlik de yapardı. Her yıl Kırkpınar güreşlerine giderdi. Necmi Dayım da Kırkpınar’da birkaç yıl baş- altı şampiyonu olmuştu. Sonra baş pehlivan güreşlerine de girdi ama derece yapamadı. İzmit-İstanbul arasında otobüs işletmeciliği yapıyordu. Bir yaz sezonu Yalçın onun İzmit’teki yazıhanesinde çalışmıştı.